تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل روانشناختی متعددی با تعارض زناشویی مرتبط هستند. با این حال، مکانیسم‌هایی که این عوامل بر تعارض زناشویی تأثیر می‌گذارند، واضح نیستند. بر این اساس، هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه‌ای خودشفقت‌ورزی و خودمهارگری در رابطه بین سبک‌های دلبستگی و تعارض زناشویی می‌باشد. روش پژوهش توصیفی- همبستگی به روش تحلیل مسیر بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه‌های شهر آمل در سال تحصیلی 1399-1398 بودند که از این میان 200 نفر نمونه با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. داده‌های پژوهش به وسیله پرسشنامه خودمهارگری وینبرگر و شوارتز (1990)، پرسشنامه خودشفقت‌ورزی نف (2003)، پرسشنامه الگوهای دلبستگی کولینز و رید (1990) و پرسشنامه تعارضات زناشویی تجدیدنظر شده بوستانی‌پور و ثنایی (1394) جمع‌آوری شدند. به منظور تحلیل داده‌ها از روش تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد شاخص‌های نیکویی برازش مدل مفهومی پژوهش، در سطح نسبتاً مطلوبی است و خودشفقت‌ورزی به صورت منفی و معنادار رابطه سبک دلبستگی ایمن و تعارض زناشویی و به صورت مثبت و معناداری رابطه سبک دلبستگی دوسوگرا و تعارض زناشویی را میانجی‌گری می‌نماید. همچنین، خودمهارگری به صورت مثبت و معنادار رابطه سبک دلبستگی دوسوگرا و تعارض زناشویی را میانجی‌گری می‌کند. بر اساس یافته‌ها، اقداماتی برای افزایش اطلاعات در خصوص عوامل اساسی و زمینه‌ای مؤثر بر تعارض زناشویی برای درمانگران و متخصصان روان‌شناسی توصیه می‌شود.

تعارض زناشویی سبک‌های دلبستگی خودشفقت‌ورزی خودمهارگری