شفقت‌به‌خود با روابط اولیه کودکی و سبک های دلبستگی ارتباط نزدیکی دارد، اما این رابطه ممکن است تحت تأثیر ویژگی‌های شخصیتی و سازوکارهای دفاعی قرار گیرد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل‌کنندۀ ابعاد کمال‌گرایی و سازوکارهای دفاعی در ارتباط بین سبک‌های دلبستگی و شفقت‌به‌خود انجام شد. روش پژوهش حاضر، مدل رگرسیون چندگانۀ سلسله¬مراتبی بود. جامعۀ پژوهش تمامی دانشجویان مشغول به تحصیل دانشگاه کردستان در سال 1403-1404 بود. تعداد 267 نفر از دانشجویان دانشگاه کردستان به¬صورت نمونه¬گیری در دسترس چهار پرسشنامه AAI (مقیاس دلبستگی بزرگسالان)، TMPS (مقیاس چند بعدی کمال¬گرایی تهران)، DSQ (پرسشنامه سبک¬های دفاعی) و SCS (مقیاس شفقت به خود) را پر کردند. شاخص‌های توصیفی، تحلیل واریانس و رگرسیون داده¬های گردآوری شده در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 30 انجام شد. یافته-های پژوهش نشان داد که کمال¬گرایی جامعه¬محور رابطۀ بین دلبستگی دوسوگرا و شفقت¬به¬خود را تعدیل می¬کند. به¬علاوه، سازوکارهای دفاعی روان¬آزرده دارای نقش تعدیل¬کننده در رابطۀ بین دلبستگی دوسوگرا با شفقت¬به¬خود بود. افراد با دلبستگی اجتنابی و سازوکارهای دفاعی روان¬آزرده نیز شفقت¬به-خود کمتری را نسبت به کسانی داشتند که در این سازوکارهای دفاعی نمرۀ کمتری داشتند. براساس یافته¬های پژوهش می¬توان نتیجه¬گیری کرد که ابعاد کمال¬گرایی و سازوکارهای دفاعی دارای نقش تعدیل¬کننده در رابطۀ بین سبک¬های دلبستگی و شفقت¬به¬خود هستند. یافته¬های پژوهش حاضر می-تواند چارچوب نظری التقاطی مناسبی برای مطالعات مبتنی¬بر دلبستگی و شفقت¬به¬خود و همچنین مسیری بالقوه در درمان¬های مبتنی¬بر دلبستگی و شفقت¬به¬خود باشد.

دلبستگی شفقت¬به¬خود کمال¬گرایی سازوکارهای دفاعی