دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : هدی عباسی* ¹ ، فاطمه رشیدی پور ²

چکیده :
چکیده هدف و زمینه: با وجودی که آموزش غیر حضوری در ایران پدیده‌ جدیدی محسوب می‌شود، این شیوه آموزشی سال‌ها است در دنیا رواج داشته و مورد استقبال قرار گرفته است. جدید و نسبتا ناشناخته بودن این شیوه آموزشی در کشور، لزوم بررسی نقاط قوت و ضعف آن را مشخص می‌کند. از این رو پژوهش حاضر، با هدف مقایسه خود نظم دهی دانش ‌آموزان در آموزش غیر حضوری و ادراک از آموزش حضوری در همه‌گیری کوید19 در مقطع متوسطه منطقه یک شهر قم انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع علی-مقایسه‌ای پس رویدادی می‌باشد که بر روی 197 نفر از دانش‌آموزان مقطع متوسطه شهر قم در سال تحصیلی 1399-1400 صورت گرفت. پرسشنامه‌ها در دو زمان متفاوت آموزش غیر حضوری (فعلی) و ادراک از آموزش حضوری (در سال‌های گذشته)، تنظیم شد. با توجه به این که برای انجام این پژوهش از مقایسه نمره‌های هر فرد با خودش در شرایط غیر حضوری و ادراک از حضوری پرداختیم، از روش t2هتلینگ (مانوای دو گروهی) در نرم‌افزار spss، برای مقایسه شرایط متفاوت آموزشی بهره بردیم. یافته‌ها: بین میانگین نمرات خود نظم دهی دانش‌آموزان و زیر مولفه‌های آن، تفاوت معنا داری (001/0> P) وجود داشت. نتیجه‌گیری: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد خود نظم دهی دانش‌آموزان در آموزش غیر حضوری تفاوت مثبت و معناداری با ادراک از آموزش حضوری داشت؛ بنابراین کارآمدی بهتر این شیوه آموزشی در خود نظم دهی دانش‌آموز و زیر مولفه‌های (راهبرد حافظه، هدف گزینی، خود ارزیابی، کمک خواهی، مسئولیت پذیری سازمان دهی) اثبات شد. کلید واژه‌ها: خود نظم دهی دانش ‌آموزان، آموزش غیر حضوری و آموزش حضوری.

کلمات کلیدی :
خود نظم دهی دانش ‌آموزان، آموزش غیر حضوری و آموزش حضوری.